آخرین مطالب
امکانات وب
احشا
فرهنگ فارسی عمید
= اندرونه
ارتشا
فرهنگ فارسی عمید
رشوه گرفتن؛ رشوه خوردن؛ رشوه‌خواری.
ارشا
فرهنگ فارسی عمید
رشوه دادن.
اغشا
فرهنگ فارسی عمید
پوشاندن؛ فروپوشانیدن.
افشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. فاش کردن؛ آشکار کردن.۲. پراکنده ساختن.۳. فاش شدن.
انشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. هر نوع نوشتۀ ادبی.۲. (اسم مصدر) آموزش نویسندگی.۳. نویسندگی.۴. (اسم مصدر) آفریدن؛ پدید آوردن.۵. (اسم مصدر) [قدیمی] منصب منشی‌گری و نویسندگی شامل نوشتن نامه‌ها و فرمان‌ها.
بخشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. = بخشودن۲. (صفت) بخشاینده؛ بخشنده؛ عطاکننده.
پاشا
فرهنگ فارسی عمید
در امپراتوری عثمانی، لقبی که به بعضی از وزیران و امیران داده می‌شد و از القاب رسمی بود.
پاگشا
فرهنگ فارسی عمید
مراسم مهمانی و پذیرایی که خویشان و کسان عروس یا داماد چند روز پس از مراسم عروسی به افتخار عروس و داماد برپا می‌کنند و غرض از آن این است که پای عروس و داماد را به خانۀ خود باز کنند.
پیشا
فرهنگ فارسی عمید
نت کوچکی که پیش از نت‌های اصلی قرار می‌گیرد.
تخشا
فرهنگ فارسی عمید
کوشنده؛ کوشا.
ترشا
فرهنگ فارسی عمید
حالتی در معده که به‌واسطۀ زیاد شدن ترشحات اسیدی در اثر پرخوری یا علت دیگر پیدا می‌شود و انسان در پشت جناغ سینه احساس سوزش و ترش‌شدگی می‌کند و گاه مواد اسیدی از معده به مری برمی‌گردد؛ بدی گوارش.
تماشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. دیدن و نگاه کردن به کسی یا چیزی.۲. [قدیمی] راه رفتن و گردش کردن.۳. [قدیمی] راه رفتن با هم.
جشا
فرهنگ فارسی عمید
=آروغ
جهان گشا
فرهنگ فارسی عمید
پادشاه دلیر، فاتح، و کشورگیر.
حاشا
فرهنگ فارسی عمید
در مقام انکار به کار برده می‌شود؛ مبادا؛ هرگز: ◻︎ حاشا که من از جوروجفای تو بنالم / بیداد لطیفان همه لطف است و کرامت (حافظ: ۱۹۶).⟨حاشا کردن: (مصدر متعدی) انکار کردن.
خوشا
فرهنگ فارسی عمید
دارالانشا
فرهنگ فارسی عمید
جای نامه نوشتن؛ اتاق یا شعبۀ یک اداره که نامه‌ها را در آنجا می‌نویسند؛ دبیرخانه.
دلگشا
فرهنگ فارسی عمید
گشایندۀ دل؛ آنچه باعث نشاط و شادی و فرح و انبساط شود، مانند روی معشوق، آواز و آهنگ خوش یا جای سبزوخرم.
دوشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. دوشنده.۲. دوشیدنی: ◻︎ ز گاوان صدوسی‌هزار از شمار / ز میشان دوشا هزاران‌هزار (اسدی: ۳۶۵).۳. گاو یا گوسفند که شیر بدهد و شیر او را بدوشند.
راه گشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. آن‌که یا آنچه راه را باز می‌کند.۲. [مجاز] مشکل‌گشا.
رخشا
فرهنگ فارسی عمید
رخشان؛ درخشان؛ تابان.
رشا
فرهنگ فارسی عمید
= ریسمان
عالم گشا
فرهنگ فارسی عمید
جهان‌گشا؛ کشورگیر.
عشا
فرهنگ فارسی عمید
شام؛ غذای شب؛ غذایی که در شب می‌خورند.
عقده گشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. آن‌که یا آنچه گرهی را می‌گشاید؛ آن که مشکلی را حل می‌کند؛ گره‌گشا؛ مشکل‌گشا.۲. (موسیقی) گوشه‌ای در دستگاه شور.
غشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. (زیست‌شناسی) پوستۀ بسیار‌نازک.۲. پوشش.
غوشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. سر‌گین خشک‌شدۀ گاو، گوسفند، و مانند آن‌ها: ◻︎ یکی ز راه همی زر برندارد و سیم / یکی ز دشت به نیمه همی چِنَد غوشای (طیان: شاعران بی‌دیوان: ۳۲۰).۲. خوشۀ خشک‌شدۀ جو یا گندم.
فحشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. زنا.۲. (اسم) [قدیمی] گناه بزرگ و کار بسیارزشت.
فراشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. حالتی که پیش از بروز تب در انسان پیدا می‌شود؛ لرزه.۲. خمیازه.
فعال مایشا
فرهنگ فارسی عمید
ویژگی کسی که آنچه بخواهد انجام می‌دهد.
کارگشا
فرهنگ فارسی عمید
١. [عامیانه] کسی که به دیگری کمک می‌کند و کار او را راه می‌اندازد؛ آن‌که مشکل کسی را برطرف می‌سازد؛ گشایندۀ کار.٢. دلال؛ واسطه.۳. (اسم، صفت) خداوند.
کشورگشا
فرهنگ فارسی عمید
= کشورستان
کوشا
فرهنگ فارسی عمید
کسی که در کارها جدوجهد می‌کند.
گره گشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. مشکل‌گشا.۲. آن‌که گره از کار کسی بگشاید؛ کسی که مشکل کاری را برطرف سازد؛ مشکل‌گشا.
گشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. = گشادن۲. گشاینده (در ترکیب با کلمۀ دیگر): مشکل‌گشا، کارگشا، کشورگشا.
گیتی گشا
فرهنگ فارسی عمید
جهان‌گشا؛ جهان‌گیر.
گیشا
فرهنگ فارسی عمید
زن ژاپنی که فنون و آداب مخصوص بزم‌آرایی و سرگرم ساختن مردان را فرا‌گرفته باشد.
لشکرگشا
فرهنگ فارسی عمید
لشکرگشاینده؛ لشکرشکن.
مارقشیشا
فرهنگ فارسی عمید
= مرقشیشا
مرقشیشا
فرهنگ فارسی عمید
پیریت سفید که در قدیم به عنوان دارو در معالجۀ درد چشم کاربرد داشته است؛ سولفور طبیعی آهن.
مشا
فرهنگ فارسی عمید
= حکمت ⟨ حکمت مشاء: ◻︎ از یکی‌سو نهاده تا سر سقف / از یکی‌گوشه چیده تا دَمِ طاق ـ ... ـ سِفرها از مباحثِ مشاء / جِلدها از دقایق اشراق (قاآنی: ۴۹۹).
مشکل گشا
فرهنگ فارسی عمید
آن‌که یا آنچه مشکلی را بگشاید و کار دشواری را آسان سازد.
منتشا
فرهنگ فارسی عمید
چوب ستبر و گره‌دار که قلندران و درویشان به دست می‌گیرند.
منشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. جای پیدا شدن؛ محل پیدایش.۲. محل نمو و پرورش.
نافه گشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. آن‌که نافۀ مشک را بگشاید و بوی خوش پراکنده سازد؛ نافه‌گشاینده: ◻︎ هوا مسیح‌نفس گشت و خاک نافه‌گشای / درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد (حافظ: ۳۵۸).۲. [مجاز] خوش‌بوکنندۀ هوا.
نشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. (کشاورزی) قلمۀ درخت که در محل مخصوصی در کنار هم بکارند تا بعد به جای دیگر انتقال بدهند؛ بوتۀ گل.۲. (اسم مصدر) [قدیمی] روییدن؛ نمو کردن؛ پرورش یافتن.⟨ نشا کردن: (مصدر متعدی) (کشاورزی) جابه‌جا کردن قلمۀ درخت یا بوتۀ گلی که تازه سبز شده.
نغوشا
فرهنگ فارسی عمید
۱. شنوا؛ شنونده.۲. پیرو آیین مانی.۳. فرقه‌ای از مانویان.
نیوشا
فرهنگ فارسی عمید
= نیوشیدن
برچسب : نویسنده : ashin-sher5 بازدید : 520